1. Listy

                                                      Robbie Nevil- Fifteen minutes

Poczułam ciepłe promienie słoneczne lekko muskające moją twarz. Otworzyłam  zaspane oczy, rozglądając się  dookoła i pierwsze co ujrzałam, to panujący tu bałagan. Wspominając sobie wczorajsze popołudnie, skrzywiłam się .

Po pogrzebie matki wróciliśmy do domu. Przy rodzinnym obiedzie, jedliśmy w ciszy.

Odpowiadało mi to do czasu, gdyby babcia się nie odezwała.

– Kochanie, musimy ci coś powiedzieć.

Oderwałam się od nie dokończonego jeszcze obiadu i spojrzałam na babcię pytającym wzrokiem, unosząc prawą brew.

Westchnęła ciężko, jakby wiedziała że to mi się nie spodoba. – przeprowadzasz się razem z wujkiem i tatą do Los Angeles.

Na obecną chwilę się nie odezwałam. Analizując w głowie co przed chwilą usłyszałam od babci.

Nigdy nie miałam z nimi bliskich relacji.

Nigdy nawet nie powiedziałam do niego „Tato”. Teraz przyleciał prosto z Ameryki na pogrzeb mamy. Jakby nigdy nic się nie stało, nigdy nas nie odwiedzał. Dzień przed pogrzebem dopiero zobaczyłam jak wygląda. Brunet z kilku dniowym zarostem jak na moje oko 175cm wzrostu. Rozmawiał z babcią ale ani na chwilę nie spoglądając na mnie. Żadnego powitania. Jakby nie wiedział kim jestem.

Jestem jak środkowy palec. Z kimś u boku, obwieszczam pokój, jednak sama, jestem niczym innym jak znakiem odrzucenia i pogardy.

Mama wspominała że zanim się urodziłam wyjechał do ameryki z wujkiem zacząć nowe życie.

    Nie był gotowy zostać ojcem mając 20 lat. Byli 2 lata razem. Przyjaźnili się odkąd byli małymi dziećmi.

  Mama musiała się zająć mną a jednocześnie zarabiając, opiekowała się starszej sąsiadce która już była w podeszłym wieku.

Mieszkała naprzeciwko nas, bardzo miła kobieta.

Gdy byłam mała, przychodziłam razem z mamą. Zawsze częstowała mnie ciastkami  czy cukierkami które są moją obsesją do tej pory.

Świadomość że mam mieszkać z ojcem i wujkiem w Ameryce mnie nie zadowala.

Upuściłam sztućce, które wylądowały na podłogę. Długo mi zajęło wpatrywanie się w babcię ― która oczekiwała ode mnie jakiejkolwiek reakcji. Więc otrząsnęłam się, potrząsając lekko głową.

Czułam na sobie wzrok ojca oraz wujka. Zgaduję że też oczekują ode mnie mojej reakcji.

– Ale.. jak to? Babciu myślałam że z tobą zamieszkam. Dlaczego właśnie z nimi? Nie oni od lat się mną opiekowali, tylko ty i mama.― Wydukałam spokojnie.

Świadomosć zamieszkania w obcym mi kraju, przytłacza mnie.

Byłam osobą opnowaną, więc do takich sytuacji  podchodziłam zawsze spokojnie. Mama mnie wychowała na taką właśnie osobę. Nie każdy by zareagował  w taki sposób na wieść o wyprowadzce.

Teraz kiedy mamy nie ma, nie wiem jak sobie poradzę bez niej mieszkając z obcymi mi ludźmi. Mama wiele mnie nauczyła w życiu, zanim umarła. Wciąż nie pogodziłam się z jej nagłą śmiercią.

Przez dłuższą chwilę babcia siedziała w ciszy, nie odpowiadając mi na zadane przeze mnie pytanie. Myślę że doskonale wiedziała że mam rację.

– Reya, oczywiście doskonale o tym wiem, ale mój wiek nie pozwala na opiekowanie się już tobą. Zamieszkasz z ojcem i wujkiem, tak będzie dla ciebie najlepiej. Może akurat tam ci będzie najlepiej niż tutaj. Może poznasz nowych przyjaciół.

Wiedziałam co miała na myśli, tu nie miałam przyjaciół.

W szkole byłam popychadłem, nachodzili mnie. Nie dawali mi spokoju. Pewnego dnia był dzień, paczka dziewczyn popularne w całej szkole, dość mocno mnie pobiły w damskiej toalecie.

Nie rozumiałam za co? Dlaczego? Co zrobiłam takiego? że musiałam znosić tyle cierpień jakie mi zadali. Byłam w szpitalu przez 3 dni. Nie wiem kto mnie znalazł wtedy w toalecie. Mama wtedy bardzo o mnie się martwiła, powiedziała że nie może tak dalej być.

Oczywiście przeszła się do Dyrekcji szkoły co wydarzyło się w piątek. Nie oszczędzała sobie ― jak opowiadała― gardła. Skończyło się tak, że dziewczyny zostały przeniesione do innej szkoły.

Chciałam odwieść ją od tej decyzji, ale nie potrafiłam z siebie wydusić żadnego słowa na obecność obok mnie siedzących mi osób. Kiwnęłam głową że się zgadzam. Wstałam powoli, cofając krzesło od stołu, spoglądając kątem oka na osobę przez którego przyszłam na świat. Nie uśmiechnął się do mnie. Nie potrafiłam odczytać nic z jego wyrazu twarzy, taka bez emocji.

Odwróciłam się jeszcze raz w stronę babci.

– Babciu pójdę do siebie ― oznajmiłam cicho.

– Dobrze, jeszcze jedno , proszę spakuj się jeszcze dzisiaj. Jutro w południe już wyjeżdżacie.

Chciałam powiedzieć że to za szybko jak dla mnie. Przecież jesteśmy świeżo po żałobie dopiero. Nie miałam sił już się odzywać. Chciałam krzyczeć , nie mogłam. Skierowałam się prosto na górę, lekko zatrzaskując za sobą drzwi i padając od razu na łóżko,szlochając cicho.

Jutro już wyjeżdżam z nimi do Ameryki. Jak ja będę się zachować w ich obecności? Nie wyobrażałam sobie tego.

– To nie tak mam dorastać w tym życiu! Nie bez mamy! Nie z nimi! ―Wstając― wybuchłam, po raz pierwszy. Obawiałam się tego, ale już nie potrafiłam udawać,  wszystkich emocji,  które kumulują się wewnątrz mnie. Podeszłam do mojego biurka, wszystko zrzucając książki, zeszyty, i rzeczy które były, wylądowały na podłodze.

    Podciągnęłam za prawą rękaw swoją białą koszulę, wycierając z powiek łzy, które zapewne już mam rozmazany z tuszu. Nie obchodziło mnie już czy z dołu usłyszeli hałas wywołany przeze mnie.

Kolejną rzeczą jaką zrobiłam, była dalsza część rozwalania mojego pokoju.

Kiedy już brakło mi sił, opadłam na łóżko oddychając ciężko zwinęłam się w kłębek, zasypiając jak małe dziecko.

Oparłam się głową o poduszki, badając mój pokój, jaki

zostawiłam.

Po raz pierwszy czuję ulgę, potrzebowałam wyrzucić z siebie emocje, jakie mną targały. Przez lata słuchałam się ludzi, nie tylko w domu, w szkole także. Byłam wychowana tak od dziecka, dlatego się nigdy jeszcze nikomu nie sprzeciwiłam. Robiłam to co mi kazali, nawet tą najdrobniejszą rzecz.

Przez ten wybuch złości zapomniałam się spakować, zasnęłam tak wcześniej. Po raz pierwszy nie zrobiłam czegoś o co mnie poproszono. Czas ogarnąć siebie i te tornado w moim pokoju zanim ktokolwiek tu wejdzie, chociaż sądzę że i tak usłyszeli hałas.

∙

W kuchni między dwoma męższczyznami i starszą kobietą zapadała cisza podczas spożywania porannego śniadania. Wnuczka zmarłej córki, była przerażona wczorajszym wydarzeniem tym co się stało. 

    Nie wyobrażała sobie spokojnej Reyi, wybuchającej złością. Reya, była opanowanym dzieckiem, cichą, nie sprawiąjąca żadnych kłopotów aż do wczoraj. Miała obawy co do wyprowadzki do Ameryki, ale zdała sobie sprawę, że sytuacja ją przerasta i rozumiała nagły wybuch złości ze strony wnuczki. Nie mogła jednak opiekować się nią do jej pełnoletności, gdyż jej wiek na to jej nie pozwalał.

Musiała poważnie porozmawiać z chłopakami o niej, zanim wyjadą. Przerywając ciszę, ochrząknęła znacząco, spoglądając na nich. Podnieśli głowy znad talerzy.

– Słuchajcie, musimy poważnie porozmawiać. Tom nie możesz w takiej sytuacji ją ingnorować jak na początku, kiedy pzrekroczyłeś próg naszego domu. Musisz ją wspierać, mimo wszystko co zrobiłeś sprzed laty mojej córce, wybaczyłam dawno.

Ona sama bez waszego wsparcia sobie nie poradzi.

Obaj słuchali uważnie patrząc  na babcię dziewczyny. Tom, odezwał się pierwszy.

– To nie takie proste, nie byłem przy niej odkąd się urodziła, pewnie już mnie znienawidziła. Nie znam jej. Przyznaję byłem egoistą, bałem się odpowiedzialności.— Zdał się na odwagę, lecz z trudem zamykając oczy, wzdychając. Ciężko mu było się przyznać do własnego błędu, jaki popełnił. Kochał Loren. Zanim przebył długą podróż do Niemiec, myślał nad tym wszystkim. Chciał się zmienić, Chciał poznać swoją nastoletnią córkę, której nie widział. Kiedy dzień wcześniej, dowiedział się o jej śmierci,nie mógł uwierzyć że popełniła samobójstwo. Czuł, że coś tu śmierdziało.

    Otworzył oczy, patrząc na babcię dziewczyny z rozpaczą w oczach. Dostzregła to.

– Tom, znam cię dość dłużej by wiedzieć jak się czujesz, nie jesteś jedyny który, nie może się pogodzić z jej śmiercią. Życie toczy się dalej, a ty musisz myśleć o przyszłości Reyi. To będzie dla was najlepsze wyjście. Bill, ty także jesteś potrzebny, nie tylko Tom może ją wspierać.

.

Dokańczałam sprzątanie w moim pokoju, gdy skończyłam wychodząc, przechodziłam przez pokój mamy i stanęłam przed drzwiami. Zatanawiając się, czy wejść czy nie. Kusiło mnie cholernie, ale z drugiej strony wiedziałam do czego to może mnie doprowadzić. Siła wyższa wygrała. Weszłam do pokoju, rozglądając się od sypialni mamy do szafy jej ubrań — która była otwarta.

Nie wchodziłam tu, za jej pozwoleniem. Zawsze jej pytalam  czy ukrywa coś przede mną, ale za każdym razem odpowiadała mi „nie”.

  Weszłam do jej sypialni, siadając. Przeglądałam jej wszystkie szafy, komody, wyciągnęłam parę ubrań, wdychając zapach jej ubrań. Zrobiłam przy tym niemały bałagan, na końcu szafy gdzie były płaszcze  natknęłam się na średnią  skrzynię. Nigdy jej nie widziałam, była pozłacana, w kształcie dachówki z Chin. Przekręcając kluczem, która była w środku. Otworzyłam ją, były tam listy ciekawe od kogo.

Wahałam się, by jedną z nich otworzyć i przeczytać co w niej jest napisane. Koperty były  w moim ulubionym  kolorze. 

Odważyłam się otworzyć jedno z nich, wzięłam wielki wdech-wydech i otworzyłam jedną kopertę, w której był list... adresowany do mnie..? Zaczęłam powoli czytać.

Droga córeczko..

Postanowiłam, że zanim mnie już nie będzie na świecie, dowiesz się prawdy o mnie. Zawsze pytałaś mnie czy coś przed tobą ukrywam, gdy chciałaś wejść do mojego pokoju. Otóż to, za każdym razem okłamywałam cię, odpowiadając „nie”. Nie miałam wyboru, musiałam. Wszystko dowiesz się w czasie. Masz listy moje, jest ich 18. Wiesz dlaczego? Bo przyszłaś na świat, właśnie kiedy byłam pełnoletnia. Kochanie, czytaj każdy jeden list co miesiąc. Dowiesz się dlaczego, później. Muszę cię ostrzec przed czymś, raczej kimś. Skarbie, czytaj uważnie. Chciałabym abyś, doprowadziła moją niewyjaśnioną nadchodzącą smierć, do końca. Pisząc ten list, jestem w niebezpieczeństwie. Twój biologiczny ojciec o niczym nie wie. Proszę, jak go poznasz, nie odpychaj go. Uważaj, komu ufasz, z kim jesteś w otoczeniu.

Do następnego listu.

Kocham cię,

Mama.

Co to jest? Jak..? Nie potrafię racjonalnie myśleć. Jak to możliwe? Nie popełniła samobójstwa? Czy ktoś zamordowal moją matkę? 

...

Już jest Nowy rozdzial. Mam nadzieję, że nie rozczarowałam was,  raczej zaciekawiłam. Piszcie w komentarzach, bardzo mnie one motywują. 
P.S Poprawiłam ponownie ten rozdział. 
Dziękuję Ka.  Mam nadzieję że jest  bardziej teraz sensownie.